Αφήστε με να μείνω βλάκας...??

Γιατί επιμένετε να ρισκάρω; Αν θελήσω να πάψω να είμαι βλάκας πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι, δίχως όμως αυτό να με κάνει απαραίτητα έξυπνο. Είναι σαν να θέλω να πάω κάπου και να ξεκινήσω το περπάτημα. Αν δεν γνωρίζω ακριβώς την κατεύθυνση τότε θα πρέπει να κουραστώ εκτελώντας πάμπολες διαδρομές βαδίζοντας ως που να καταφέρω – αν ποτέ συμβεί αυτό και από καθαρή τύχη – να φτάσω στον προορισμό μου. Το πιθανότερο είναι να ξεβολευτώ από την ακινησία μου για να βρεθώ κάπου, όχι καλύτερα από εκεί που ήμουν. Αν δεν διακατέχομαι από μαζοχιστικά κίνητρα γιατί να υποβάλω τον εαυτό μου σε τέτοια δοκιμασία;
Εξάλλου η ακινησία της ύπαρξής μου έχει μεγάλη παρέα. Πολλούς ακόμη ανθρώπους που επέλεξαν την προφανή λογική του βολέματος. Κάποιες φορές κάποιος σηκώνεται και φεύγει επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της επιλογής μας, καθώς τον βλέπουμε ολοένα και ποιο μόνο, να απομακρύνεται και να χάνεται από την γειτονιά της ησυχίας μας.
Ίσως να μην είμαι ευτυχισμένος, αλλά σίγουρα δεν είμαι δυστυχισμένος και αυτή είναι μια κατάκτηση για την οποία δεν αξίζει να ρισκάρω να χάσω, όταν γνωρίζω ότι τα ποσοστά βελτίωσης είναι μηδαμινά, πιθανότερο είναι να κερδίσω στεναχώρια παρά χαρά.
Τέλος είναι και οι παρενέργειες της απόπειρας να αρχίσω να σκέφτομαι. Η σημαντικότερη είναι ότι θα πρέπει να γίνω ειλικρινής. Απέναντι στους άλλους και απέναντι στον εαυτό μου. Και αυτή είναι η βασική αιτία απομόνωσης όλων όσων δοκιμάζουν να κάνουν κάτι τέτοιο. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε κάποιον που μας λέει τι πραγματικά σκέφτεται για εμάς. Είναι τεράστιο ταμπού, εξάλλου τόσα προβλήματα έχει ο κόσμος, με τα δικά μας θα ασχολούμαστε;
Ίσως όμως παρά τα τόσα αρνητικά σημεία που έχει μια τέτοια απόπειρα της ενεργοποίησης του εγκεφάλου μου, θα το δοκίμαζα – έτσι για πλάκα – αν δεν υπήρχε ο χειρότερος αποτρεπτικός παράγοντας: Αν ξεκινήσω δεν υπάρχει επιστροφή, δεν θα μπορέσω να γίνω ποτέ ο άνθρωπος που ήμουν και αυτή η μονιμότητα της επιλογής μου με καθηλώνει στην ηρεμία του κόσμου που τόσα χρόνια ζω και θα συνεχίσω να κάνω.